| MONSTER HUNTER | |
|
|
เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
---|
Rei ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 88 อายุ : 33 สังกัด : Asgard อาชีพ : Grim Angel ความสนใจ : Diviner Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: อสูร อาชีพ: จอมเวท
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: MONSTER HUNTER Wed Mar 28, 2007 9:43 pm | |
| ***ตอนจบของ Monster Hunter อ่ะนะ... - - อ่านๆไปเหอะ เพราะถึงอ่าน ท่านก็จะรู้เรื่องราวเพิ่มนิดนึงเท่าันั้นแหละ***
สำหรับข้าแล้ว นี่คือสิ่งที่ข้าไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้น
ณ ดาดฟ้าอาคารสูงเสียดฟ้าที่สภาพปัจจุบันนั้นเรียกได้ว่าจะถล่มแหล่มิถล่มแหล่
การต่อสู้ครั้งสุดท้ายรอข้าอยู่ที่นั่น...
ในอดีต ข้าเคยเป็นนักล่า เหยื่อของข้านั้นคืออสูร สิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถยืนยันได้แน่ชัดว่าถือกำเนิดมาที่ไหน เมื่อไร และอย่างไร รู้เพียงอย่างเดียวว่า พวกมันมีพลังมากพอที่จะทำลายมนุษย์ได้อย่างง่ายดาย… หากมันต้องการ
จนกระทั่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว
ทุกอย่างกลับตาลปัตร ข้าสูญเสียทุกสิ่ง… ครอบครัว คนรัก เพื่อนร่วมงาน อุดมการณ์ที่ยึดถือ หรือแม้กระทั่งตัวตนของตัวข้าเอง และแน่นอน รวมถึงสถานะของนักล่าด้วย
ด้วยน้ำมือของบุรุษเพียงผู้เดียวที่ปั่นหัวหลอกข้ามาตลอด บุรุษผู้เลี้ยงดูข้ามาแทนพ่อแม่ที่เสียชีวิตไปอย่างกะทันหันภายใต้คมเขี้ยวของอสูรร้าย… โดยที่ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเหตุการณ์นั้นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งของเขา ทั้งหมดเป็นเพียงแค่แผนการของบุรุษผู้นี้ที่จะดึงเอาวิญญาณของข้าให้จมลงสู่ห้วงแห่งการฆ่าฟัน
มันยืนอยู่ตรงหน้าข้า เส้นผมสีเทาอ่อนของมันพลิ้วไหวไปกับสายลม ดาบยาวในมือของมันยามต้องแสงอาทิตย์เป็นสีเหลืองอมส้มแลดูตัดกับเสื้อผ้าสีขาวของมัน
และครั้งนี้ถึงเวลาแล้ว ที่ข้าจะจบเรื่องราวทุกอย่างที่มันก่อขึ้น เวลาแห่งการแก้แค้นของข้ากำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
MONSTER HUNTER -ENDING EDITION-
มันรับรู้ได้ถึงโทสะที่อัดแน่นอยู่ในตัวข้า สายตาคู่นั้นมองตรงมายังตัวข้า ผู้ซึ่งเปลี่ยนสถานะจากหลานชายมาเป็นผู้ล้างแค้น มุมปากของมันเชิดขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มที่ในอดีตนั้นข้าเคยนึกชอบใจอยู่ไม่น้อย แต่ในขณะนี้มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับรอยยิ้มเหยียดหยามตัวข้าที่จมปลักอยู่กับความชิงชังเลยสักนิด
มันต้อนรับผู้มาเยือนโดยการกุมแน่นที่ด้ามดาบยาว พร้อมกับตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้
ข้ากระชับด้ามดาบใหญ่ที่ข้ามักพกติดตัวอยู่เสมอ นัยน์ตาสีดำสนิทของข้าจ้องเขม็งไปยังใบหน้าของมัน ลึกๆแล้วข้าอยากจะกระชากเนื้อ หักกระดูกของมันเสียให้ได้ แต่ข้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้ ข้าต้องโค่นมันให้ได้ก่อน
และเป็นข้าที่หมดความอดทนก่อน ข้าพุ่งตัวเข้าหาศัตรูของข้าที่ตั้งท่ารอรับการโจมตีไว้แล้ว คมดาบใหญ่ในมือของข้าตวัดสะท้อนแสงอาทิตย์อัสดงซ้ายทีขวาอย่างบ้าคลั่ง แต่การโจมตีทั้งหมดของข้ากลับถูกปัดป้องโดยคมดาบยาวเรียวเล็กได้ทั้งหมด
ฉัวะ !!!
ไม่เพียงแค่การปัดป้อง มันส่งคมดาบเข้าเฉือนสีข้างซ้ายของข้าได้อย่างง่ายดาย เสื้อสีดำของข้าขาดเป็นแนวกับคมดาบ แผลถูกกรีดลึกเรียกเลือดสดๆออกมาได้มากพอดู
แต่สำหรับข้าที่ละทิ้งการป้องกันไปแล้ว ความเจ็บปวดนี้ก็ทำได้แค่เพียงเพิ่มความดุร้ายเฉกเช่นสัตว์ป่าให้กับข้าเท่านั้น
ข้าแยกเขี้ยวคำรามในลำคอ การกระทำของข้าละม้ายคล้ายสัตว์ป่ามากขึ้นทุกที อาจเป็นเพราะเลือดอสูรที่ไหลเวียนอยู่ในตัวข้ากำลังถูกปลุกให้ตื่นอย่างช้าๆ โดยมีการฆ่าฟันครั้งนี้เป็นตัวกระตุ้นก็เป็นได้
ต่างกับศัตรูของข้าที่ยิ่งนานเข้า ความแม่นยำในการตวัดคมดาบเข้าโจมตีก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น และนั่นคือเหตุผลที่บาดแผลตามร่างของข้านั่นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย
ข้ากระโดดหลบปลายแหลมของดาบที่หวังจะทะลวงลำคอของข้าได้อย่างฉิวเฉียด ข้าลอยตัวอยู่กลางอากาศชั่วครู่หนึ่ง ซึ่งในขณะนั้นเองที่ข้าฟาดดาบลงสู่เบื้องล่างอย่างเต็มแรง และด้วยสภาพทรุดโทรมของตัวอาคารที่มีอยู่เป็นทุนเดิม บวกกับแรงปะทะจากดาบใหญ่ของข้า จึงทำให้พื้นดาดฟ้าพังทลายลงได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
ข้าและอริร้ายของข้าร่วงหล่นลงพร้อมกับเศษหินเศษปูนที่เกิดจากการพังทลายของดาดฟ้า แม้จะผ่านการต่อสู้มาชั่วครู่หนึ่งแล้ว แต่ดูเหมือนพละกำลังของข้านั้นจะไม่ถดถอยลงเลย กลับกัน มันกลับเพิ่มพูนขึ้นอย่างน่าประหลาด
ข้าร่วงหล่นลงมาหนึ่งหรือสองชั้น แม้แสงอาทิตย์ยามเย็นจะส่องมาไม่ถึงบริเวณนี้ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคที่จะทำให้ทัศนะวิสัยของข้าย่ำแย่ลงแม้แต่น้อย ข้ายังมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ทั้งพื้นผนังที่มีรอยร้าว ประตูกระจกที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษซากและฝุ่นผงที่คละคลุ้งเนื่องจากการพังทลายของดาดฟ้า ข้ายังคงมองเห็นทุกสิ่งได้ชัด เว้นแต่อย่างเดียวที่สายตาของข้าไม่อาจรับรู้ถึงการมีอยู่ของมันได้… ศัตรูของข้า
สองมือของข้ากระชับด้ามดาบแน่น ดวงตาทั้งสองมองกวาดหาวี่แววของศัตรูในความมืด สองเท้าของข้าตั้งมั่นที่พื้น ข้าย่อตัวลงต่ำเพื่อรอรับการโจมตีอย่างฉับพลันที่น่าจะมีเข้ามาในไม่ช้า
เป็นไปดังคาด คมดาบเรียวยาวพุ่งตรงเข้าตัดสะบั้นลำคอข้าจากด้านซ้าย ข้าดีดตัวหลบไปข้างหลังเพื่อสร้างระยะห่าง... บัดนี้ ข้าพบเป้าหมายแล้ว สองแขนชูดาบใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะแล้วสะบัดดาบฟาดลงเต็มแรง
น่าเสียดายที่คมดาบของข้าวาดผ่านเพียงอากาศ
ด้วยความคมและน้ำหนักของดาบทำให้เกิดรอยแตกลึกยาวอยู่ที่พื้น ข้ากระชากดาบขึ้นมา แต่ทว่าชักช้าเกินไป ศัตรูของข้าใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบกดที่บริเวณสันของคมดาบ มันตวัดดาบยาวในมือของมันตรงมายังข้อมือของข้า ทำให้ข้าต้องผละจากดาบแล้วดีดตัวออกไปด้านหลัง
ข้าไม่มีเวลามากพอที่จะประเมินสถานการณ์ในขณะนี้ ศัตรูของข้าฟาดฟันดาบยาวในมือมาอย่างต่อเนื่อง ข้าเอนตัวหลบคมดาบที่ฟันเฉียงมาอย่างหวุดหวิด แต่ยังไม่ทันได้ทรงตัวดี หน้าแข้งแข็งๆของมันก็พุ่งเข้าปะทะกลางลำตัวของข้าอย่างแรง ส่งให้ตัวข้ากลิ้งไถลไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยรอยร้าว
ข้าลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ความรู้สึกปวดมวนที่ท้องนั้นเล่นเอาข้าปั่นป่วน แต่นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องนั้น ข้าออกตัววิ่งตรงเข้าหามัน… ข้าหมายถึง ดาบของข้าที่อยู่ข้างหลังมัน ตอนนี้ ข้าต้องการสิ่งนั้นคืน ข้าพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาของข้าจะเร็วได้ พร้อมกับเอียงตัวซ้ายขวาหลบคมดาบยาวไปพลางๆ
แต่นั่นยิ่งทำให้ข้าย่ำแย่ ทุกการเคลื่อนไหวของข้ายิ่งทำให้ปากแผลขยายใหญ่ขึ้น เลือดสดๆของข้าสาดกระเซ็นเปรอะทั่วบริเวณ… ทั้งๆที่ปกติแล้ว เลือดอสูรจะช่วยสมานบาดแผลตามร่างกายข้า อีกทั้งสิ่งที่สัมผัสกับเลือดของข้านั้นจะต้องผุพังไป แต่ดาบยาวของมันกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดาบเล่มยักษ์อยู่ห่างจากข้าเพียงไม่กี่เมตร ข้าโยกซ้ายป่ายขวาหลบการโจมตีอย่างต่อเนื่องของมันพลางมาหาจังหวะที่จะเข้าถึงดาบของข้า
จนเมื่อข้าระลึกได้ว่า ข้าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว
มือซ้ายของข้าคว้าคมดาบที่แหวกอากาศเข้ามาโจมตีข้าไว้ได้อย่างมั่นเหมาะ สีหน้าของมันแสดงถึงความประหลาดใจในการกระทำของข้าออกมาอย่างชัดเจน นั่นยิ่งทำให้ข้าพึงพอใจ
ข้าพร้อมจะจมปลักกับความชิงชังให้ถึงที่สุด จวบจนกว่าตัวข้าจะไม่เหลืออะไรเลย
นั่นคือความคิดของข้า ข้าฉุดกระชากร่างของมันให้เข้าใกล้ข้าได้อย่างง่ายดาย ถึงความเร็วของข้าจะด้อยกว่ามันเล็กน้อย แต่พละกำลังของข้านั้นทิ้งห่างมันมากโขอยู่ ดูเหมือนมันจะทำเหมือนกับที่ข้าเคยทำก่อนหน้านี้ นั่นคือผละตัวออกจากดาบ แต่คราวนี้มันไม่เร็วพอ ข้าปล่อยมือซ้ายจากคมดาบ แล้วทะยานตัวเข้าส่งหมัดขวาเข้าปะทะกรามของมันเต็มแรง
มันใช้ดาบยาวในมือยันตัวให้ลุกขึ้นจากพื้น ซึ่งในตอนนั้นดาบใหญ่ก็กลับมาสู่สองมือของข้าอีกครา
มันพุ่งตัวเข้าหาข้า ซึ่งข้าก็ทำเช่นเดียวกับมัน คมดาบปะทะกันเกิดเสียงใสกังวาน หากไม่ใช่สถานการณ์เช่นนี้คงจะน่าฟังอยู่ไม่น้อย... ดาบของข้าพุ่งเข้าหวังเชือดเฉือนมันอย่างเอาเป็นเอาตาย อันที่จริง ตัวข้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าการโจมตีพวกนี้มันไม่ได้ผล เพราะอย่างไรก็ตาม มันก็เป็นผู้ที่สั่งสอนการตอนสู้ให้กับข้า มันสอนทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ารู้
แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันรู้
ดาบของมันตัดผ่านผนังปูนได้อย่างสบายๆ นั่นยิ่งทำให้ความมั่นคงของตัวอาคารลดลงไปอีกมากโข พื้นที่ข้ายืนอยู่เริ่มปริแตก และต่อมาอีกไม่กี่อึดใจ อาคารก็เกิดการทรุดตัว แต่ข้าก็ไม่ว่างมากพอที่จะมาสนใจเรื่องพรรค์นั้น ข้าตวัดดาบฟาดฟันอริร้ายของข้าอย่างต่อเนื่องทุกทิศทาง น่าเสียดายที่คมดาบของข้านั้นสร้างบาดแผลให้มันได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ทุกครั้งที่ข้ารุกเข้าโจมตี ข้าก็จะได้แผลเพิ่มขึ้นจากการโจมตีสวนกลับของมันทุกครั้งไป มันยิ่งทำให้ความเกรี้ยวกราดของข้าเพิ่มมากขึ้น ข้ารู้สึกได้ถึงความต้องการที่จะละเลงเลือดของมันที่แผ่ซ่านออกมาจากจิตใจของข้าได้อย่างชัดแจ้ง
ข้าฟาดดาบลงอีกครั้ง มันตั้งรับด้วยดาบเรียวยาวของมัน ข้าแยกเขี้ยว กดน้ำหนักตัวลงที่ดาบ การประลองกำลังคราวนี้ดูท่าจะยืดเยื้อ ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไร ข้าก็ยิ่งเพิ่มกำลังกดดาบลงมากขึ้นเท่านั้น มันมองมาที่ใบหน้าของข้า ข้าสังเกตเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของมัน มันคงเห็นนัยน์ตาของข้าที่ละม้ายคล้ายกับนัยน์ตาของสัตว์ร้ายกระหายเลือดเข้าไปทุกทีกระมัง
สองมือของมันที่ตั้งยันดาบใหญ่ของข้าสั่นเทิ้ม พื้นที่มันเหยียบอยู่นั้นแตกร้าวเป็นวงกว้าง แน่นอนว่าข้าก็อยู่ในรัศมีพื้นที่แตกร้าวนั่นด้วย ข้าถอนดาบขึ้นเหนือหัว ก่อนที่จะฟาดลงซ้ำจุดเดิมเต็มแรง แรงปะทะทำให้พื้นที่ปริแตกอยู่นั้นพังทลาย หากบวกกับที่อาคารทรุดตัวอยู่แล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่า การกระทำครั้งนี้ของข้านั้นจะทำให้อาคารนี้พังทลายลงหรือไม่
วัตถุมากมายร่วงหล่นลงมาเนื่องจากการพังทลายของอาคาร ทั้งเศษหิน เศษอิฐ เศษปูน เศษกระจกที่แตกเป็นเสี่ยง… หรือก็คือ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในตัวอาคาร
ข้าเห็นมันทรงตัวอยู่บนแผ่นหินขนาดใหญ่ที่กำลังร่วงหล่น แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ปล่อยให้มันหนีรอดไป ข้าดีดตัวจากแผ่นหินแผ่นนู้นที แผ่นนี้ที จนมาถึงแผ่นหินที่มันทรงตัวอยู่ ข้าม้วนตัวกลางอากาศ แล้วฟาดดาบเข้าที่กลางลำตัวของมัน คมดาบของข้าพุ่งเข้าโจมตีมันอย่างต่อเนื่อง มันสะบัดดาบยาวในมืออย่างคล่องแคล่วเช่นเดิม แต่ดูความเร็วของมันจะลดน้อยลง
ไม่… ไม่ใช่ว่ามันช้าลง แต่เป็นข้าต่างหากล่ะที่เร็วขึ้น และไม่ใช่แค่ความเร็ว พละกำลังของข้าก็ดูเหมือนจะเพิ่มสูงขึ้นตามไปด้วย หลักฐานที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดนั้นก็คือ เสื้อสีขาวของมันที่กำลังถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือดที่ไหลรินจากบาดแผล
ในขณะที่กำลังร่วงหล่น มันกระโดดจากแผ่นหินไปยังดาดฟ้าของอาคารที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมันนัก มันคงรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้ข้าสามารถจัดการมันได้อย่างสบาย และเพียงการกระโดดครั้งเดียว ข้าก็ไปอยู่เบื้องหน้าของมัน ด้วยความตื่นตระหนกของมัน ทำให้ดาบที่โจมตีมาโดยสัญชาติญาณของมันนั้นขาดความแม่นยำโดยสิ้นเชิง ข้าเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดดาบตัดแขนขวาของมันขาดสะบั้น
มือที่กุมด้ามดาบของมันที่ถูกข้าตัดทิ้งนั้นตกลงไปสู่ผืนแผ่นดินเบื้องล่าง ผืนดินที่เต็มไปด้วยซากปรักหักฟังของอาคารที่พังทลาย มันร้องโอดครวญ มือซ้ายของมันกุมอยู่ที่แขนขวาอันชุ่มโชกไปด้วยเลือด ปากแผลที่เรียบสนิทนั้นแสดงถึงความคมของดาบใหญ่ในมือข้าได้เป็นอย่างดี
ข้าย่างกรายเข้าหาร่างของมันที่ทรุดตัวอยู่กับพื้นอย่างช้าๆ ดั่งพญามัจจุราชที่จะมาพรากวิญญาณของมัน
มันยันตัวออกห่างจากข้าช้าๆ ปากก็ร้องคร่ำคราญดั่งคนเสียสติ
น่าขันนักที่มันก็รู้จักกลัว มันร้องโวยวายราวกับคนเสียสติ ยิ่งมันขยับตัวมากเท่าไร เลือดของมันก็ยิ่งหลั่งไหลลงนองพื้นมากขึ้นเท่านั้น ในขณะนี้ โอกาสแห่งการล้างแค้นนั้นได้อยู่ตรงหน้าข้าแล้ว อยู่เพียงแค่เอื้อม ข้าควรที่จะคว้ามันเอาไว้ทันที
แม้ข้าจะละทิ้งทุกสิ่ง แล้วจมลงสู่ห้วงแห่งความชิงชัง แต่ความทรงจำของข้านั้นยังคงอยู่
มัน… บุรุษผู้ที่มองข้าด้วยสายตาหวาดหวั่นผู้นี้ ในอดีตนั้นเขาเลี้ยงดูข้า สั่งสอนข้า… แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งในความทะยานอยากอันไร้ขอบเขต แต่นั่นก็คือความจริง… หากไม่มีมัน ข้าก็คงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
ความทรงจำเก่าๆของข้ากำลังถูกรื้อฟื้นขึ้นมาโดยที่ข้าเองก็ไม่อาจรู้ถึงสาเหตุ
ปัง !!!
แว่วเสียงอันแสนคุ้นเคย เสียงที่ฉุดดึงข้าออกจากห้วงอดีต กลับมาสู่ความเป็นจริง… ความเจ็บปวดที่ข้าต้องรับรู้ มันแล่นปลาบมาจากเบ้าตาซ้ายที่บัดนี้ชุ่มโชกไปด้วยเลือด มือซ้ายของข้ายกขึ้นกุมดวงตาที่ไม่อาจมองเห็นได้ เลือดสดๆไหลรินลงมาตามแขนของข้า ยิ่งรวมกับเลือดจากบาดแผลที่เกิดจากดาบยาวของมันแล้ว… นั่นยิ่งทำให้แทบทั้งตัวของข้านั้นย้อมด้วยสีแดงเลือด
มันลั่นไกปืนส่งลูกตะกั่วเข้าทะลุตาซ้ายของข้าด้วยมืออันสั่นเทา ข้าเหลือบตาขวาขึ้นมองมันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ… ไม่รู้ว่าข้าคิดไปเองหรือเปล่า ข้ารู้สึกว่าทัศนะวิสัยของข้ามันเปลี่ยนไป ข้ามองเห็นทุกสิ่งเป็นสีแดงราวกับย้อมด้วยโลหิต
แล้วข้าก็เข้าใจทุกสิ่งในวินาทีต่อมา ท่าทางของมันดูแปลกไป มันดูหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม ข้าเห็นปากของมันขยับราวกับพูดสวดอ้อนวอน แต่ข้ากลับไม่ได้ยินเสียงของมัน ข้าได้ยินเพียงน้ำเสียงแหบพร่าที่ดังก้องในหัวสั่งให้ฆ่ามัน สั่งให้ทำลายมัน
ดาบใหญ่ร่วงหล่นจากมือข้า เล็บมือทั้งสิบของข้ายาวแหลมดูแข็งแกร่ง… แข็งแกร่งจนข้าไม่อาจจะงอนิ้วมือเพื่อกุมด้ามดาบได้อีกต่อไป
เลือดอสูรที่ไหลวนในร่างของข้านั้นตื่นขึ้นอย่างเต็มตัวแล้วหรือ !?
ร่างกายของข้าย่างสามขุมเข้าหามัน… ข้าหมายถึงร่างของข้ามันขยับไปเอง ข้าไม่อาจควบคุมร่างกายของข้าได้ดังเดิม และหากข้าจะเอาร่างกายของตัวเองกลับคืนมา สิ่งที่ข้าเรียนรู้จากประสบการณ์ก็คือ ข้าต้องเอาชนะสัญชาติญาณอสูรร้ายในร่างของข้าให้ได้เสียก่อน… ซึ่งข้าไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง
เสียงปืนในมือมันดังระรัว กระสุนตะกั่วพุ่งแหวกอากาศเข้าปะทะตามร่างกายของข้า แต่ข้านั้นไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ร่างกายข้าแม้จะกระตุกสั่นเพราะแรงปะทะของกระสุน แต่ก็ยังคงก้าวต่อไปอย่างช้าๆ
ในที่สุด มือซ้ายของข้าก็คว้าหมับเข้าที่คอ แล้วยกมันขึ้นจนตัวมันลอยจากพื้น มันสะบัดตัวไปมา พยายามทุบตีแขนซ้ายอันทรงพลังของข้า แต่ก็ไม่เป็นผล แขนขวาของข้าตะปบเข้าที่หัวไหล่ แล้วกระชากแขนอีกข้างที่ยังเหลืออยู่ของมันขาดออกจากลำตัวอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะโยนมันลงพื้นอย่างไม่สนใจ
เล็บแหลมยาวของข้าค่อยกรีดผิวหนังของมันที่หน้าท้อง แล้วควักเข้าไป กระชากเอาเครื่องในย้อมสีแดงสดออกมา ลำไส้ยาวเป็นพรวนถูกกระชากออกมากองที่พื้น กระดูกซี่โครงของมันแทงทะลุปอดและผิวหนังออกมาข้างนอก มันหายใจกระตุก สีหน้าย่ำแย่ ดิ้นทุรนทุรายในกำมือของข้า ก่อนที่สองมือของข้าจะกระชากหัวของมันหลุดออกจากลำตัว
เลือดสาดกระจายทั่วบริเวณ เศษเนื้อสมองและไขสันหลังเปรอะเปื้อนเป็นคราบตามพื้น สองมือของข้าปล่อยร่างของมันให้ลงไปกองอยู่กับพื้น
มันเป็นภาพที่น่าสยดสยอง… แต่ข้ากลับคิดว่า นี่คือสิ่งที่มันควรจะได้รับ… สิ่งตอบแทนจากการกระทำของมันต่อตัวข้า
และตอนนี้ ข้ารู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกับข้า… ข้ากำลังจะสลายไป… ดาบยาวของมันสร้างความเสียหายให้กับข้ามากกว่าที่ข้าคิด... อีกทั้งการเปลี่ยนเป็นครึ่งอสูรนี้ก็เป็นการเผาผลาญพลังชีวิตในปริมาณที่มากเกินความจำเป็น
ข้านั่งมองพระจันทร์ที่เต็มดวงอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนในวาระสุดท้าย หยาดน้ำตาใสๆรินไหลออกมาจากดวงตาที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวของข้า
ทุกๆคนล้วนล่วงหน้าไปรอข้าที่โลกแห่งความตายแล้ว….
ถ้าข้าตายไป ข้าจะได้พบพ่อของข้าหรือไม่ !?
ถ้าข้าตายไป ข้าจะได้พบแม่ของข้าหรือไม่ !?
ถ้าข้าตายไป ข้าจะได้พบน้องสาวของข้าหรือไม่ !?
ถ้าข้าตายไป ข้าจะได้พบคนรักของข้าหรือไม่ !?
ข้าคงไม่อาจตอบคำถามเหล่านี้ของตัวข้าเองได้…
ข้าก็ได้แต่หวังว่า…
ข้าจะไม่ต้องจมปลักอยู่ผู้เดียวภายใต้ความมืดมิด
MONSTER HUNTER -FIN-
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Thu Mar 29, 2007 2:04 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 3 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| |
ReshaValentine นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145 อายุ : 32 สังกัด : โทโฮคลับ Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Wed Mar 28, 2007 11:02 pm | |
| อยากรุจังก่อนหน้านี้เป็นยังไง - -"
นับถือค่ะท่านอาจารย์สกัลลี่ T-T แวะไปอ่านฟิคนู๋มั่งเน้อ | |
|
| |
uw นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 97 อายุ : 31 สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด...... Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 10:43 am | |
| และแล้วมันก็มานองเลือดต่อ โรงเรียนล่ะฟร้า | |
|
| |
Rei ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 88 อายุ : 33 สังกัด : Asgard อาชีพ : Grim Angel ความสนใจ : Diviner Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: อสูร อาชีพ: จอมเวท
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 11:07 am | |
| โรงเรียนของเราน่าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน... คนแต่งก็ไม่ต่อจน คนอ่านทุกคนเลิกอ่านโรงเรียน เลิกอ่าน เลิกอ่านโรงเีรียน
~(>w<~)(~>w<)~ | |
|
| |
Hoiji นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 65 อายุ : 37 สังกัด : Minerva Guard อาชีพ : นักศึกษามหาลัย , คาเมน ไรเดอร์ ความสนใจ : การ์ตูน เกม ฮีโร่ญี่ปุ่นและความสงบสุข Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 11:56 am | |
| อ่านแล้วอึ้งขอรับ....บรรยายสถานการณ์และความรู้สึกของตัวละครได้ดีมากเลย เห็นคำผิดอยู่จุดเดียวเอง เพียงแต่ว่า.... " ข้า " กับ " มัน " นี่ใครกันละเฟ้ย ? ==" | |
|
| |
uw นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 97 อายุ : 31 สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด...... Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 12:39 pm | |
| ตรูเห็น 2 ฟร้าลุง =_____= | |
|
| |
Rei ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 88 อายุ : 33 สังกัด : Asgard อาชีพ : Grim Angel ความสนใจ : Diviner Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: อสูร อาชีพ: จอมเวท
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 1:03 pm | |
| ไอ้พวกเวล - - เจอคำผิดใยมิบอกข้า ปล. "ข้า" กับ "มัน" ... ลืมชื่อไปแล้วอ่ะ =w=* ขี้เกียจไปย้อนฟิคนี้ตอนแรกๆด้วย มันห่วยเกิน อ่านแล้วลมจะใส่ | |
|
| |
Hoiji นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 65 อายุ : 37 สังกัด : Minerva Guard อาชีพ : นักศึกษามหาลัย , คาเมน ไรเดอร์ ความสนใจ : การ์ตูน เกม ฮีโร่ญี่ปุ่นและความสงบสุข Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 1:41 pm | |
| นพเห็น 2 รึ ? ชั้นเจออยู่ที่เดียวเองง่ะ - เธญเนเธฒเธเธญเธดเธเธเธฒเธ :
- เล็บแหลมยาวของข้าค่อยกรีดผิวหนังของมันที่หน้าท้อง แล้วควักเข้าไป กระชากเอาเครื่องในย้อมสีแดงสดออกมา ลำไส้ยาวเป็นพรวนถูกกระชากออกมากองที่พื้น กระดูกซี่โครงของมันแทงทะลุปวด ( ต้องปอดสิ )และผิวหนังออกมาข้างนอก มันหายใจกระตุก สีหน้าย่ำแย่ ดิ้นทุรนทุรายในกำมือของข้า ก่อนที่สองมือของข้าจะกระชากหัวของมันหลุดออกจากลำตัว
| |
|
| |
uw นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 97 อายุ : 31 สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด...... Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 1:49 pm | |
| ก็เอ็งเคยบอกไม่ต้องหาอ่ะ ตรูเลยไม่ได้เอามาบอก - -*
ข้าผิดรึ ที่เชื่อเจ้า | |
|
| |
AsakurA NeW ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 43 สังกัด : ตระกูลอาซาคุระ อาชีพ : XXX ความสนใจ : ทั่นฮาโอ Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 3:50 pm | |
| จำได้ว่าเคยอ่านฟิคแนวนี้ รึไม่ก็...หนังสือที่เขียนแนวนี้จากไหนมะรุ จำไม่ได้ แต่ตอนนี้รู้แค่ว่าสกัลลี่แต่งได้ใกล้เคียงหนังสือแระ พยายามแต่งเข้า อย่าดรอปอย่าดองน้า~~~ | |
|
| |
Rei ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 88 อายุ : 33 สังกัด : Asgard อาชีพ : Grim Angel ความสนใจ : Diviner Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: อสูร อาชีพ: จอมเวท
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 5:02 pm | |
| | |
|
| |
Rui ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103 อายุ : 32 สังกัด : ไร้สาระทีม อาชีพ : นักดนตรี ความสนใจ : เสียงเพลง Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Thu Mar 29, 2007 8:05 pm | |
| =w='' อืม อ่านมาแม่มมีแต่ข้า ข้า ข้า ข้า เหมือนบ่น
แต่บรรยายได้โคตาระดี=w=' สำนวนโคตาระคมเลย นับถือฟระ | |
|
| |
Piyawut02 นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 64 อายุ : 115 สังกัด : Dark Zone อาชีพ : Knightmare General Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: MONSTER HUNTER Fri Mar 30, 2007 8:49 pm | |
| ฟิกยาวดี แต่ว่าการบรรยายดีนะคับ | |
|
| |
| MONSTER HUNTER | |
|