ฟิคอันบ้าบอและหาสาระไม่มี
ตอนเดียวก็เสี่ยงตายพอแระ
ตอนเดียวจบ- -*
......................................................................
แสงจันทร์มีหน้าที่อะไรน่ะหรือ
เพื่อสาดส่องให้มนุษย์เห็นความถูกต้องยังไงล่ะ
Chapter 1 (End)
" หาวววว
"
ความง่วงกำลังอยู่โจมนพพี้อย่างหนัก หากลูกค้าที่นัดไว้มาไม่ถึงภายในห้านาทีละก็ เขาคงหลับไป
เป็นแน่
"นั่งหาวหวอดเชียวนะ เหว่ยนพพี้"
"ชั้นขอเตือน อย่าเรียกชื่อนั่นอีก ไร สึบาสะ"
"หึหึ" ไร สึบาสะกระตุกยิ้มมุมปากพลางทิ้งตัวลงนั่ง
นพพี้เป็นชายชราอายุประมาณ80 ผมขาวโพลนเหมือนหิมะทั้งศีรษะ ขณะที่ไร สึบาสะเป็นชายหนุ่ม
หน้าตาประเภทที่อธิบายไม่ถูก อายุราวๆ25
"ขอโทษที่มาช้า"
บุรุษปริศนาทั้งสามก้าวเดินออกมาจากความมืดชวนให้นึกสงสัย คนหนึ่งมีใบหน้าเหี้ยมเกรียมขณะ
ที่อีกสองคนมีท่าทางเหมือนเด็กรับใช้
"สวัสดี เรย์คุง" นพพี้เอ่ยทัก
"อย่าพูดให้มากความดีกว่า ใหนล่ะของ"
นพพี้เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสีน้ำตาล กดรหัสสองสามครั้งมันกฦเปิดออก เผยให้เห็นวัตถุในห่อสี
แดงที่บรรจุเต็มด้านใน
"ฮาร์ทบีทกลิ่นสละ ถ้ามีสิ่งนี้ล่ะก็ ฟัของเด็กๆทั่วประเทศก็จะ ฮ่าๆๆๆ" เรย์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"นายจะเช็คทุกลังในโกดังนี้ก็ได้นะ เรย์คุง แล้วอย่าลืมของตอบแทนล่ะ" ไรเอ่ยขึ้น
"โดH 998เล่มน่ะรึ สบายมากน่า ฮะๆๆ"
"งั้นขอของนี่ไปล่ะนะ"
อีกนิดเดียว ฮาร์ทบีทกลิ่นสละที่เขาใฝ่ฝันถึงก็จะอยู่ในมือเขาแล้ว หลังจากที่บริษัทยกเลิกสินค้า
และหันมาผลิตรสอื่นแทน
"หยุดนะ!"
ชายโฉดทั้ง5หันขวับไปทางต้นเสียง ก่อนที่นพจะร้องตะโกนขึ้น
"เมทิเออร่า แองเจิล ! พวกแกอีกแล้วรึ"
"แสงจันทร์จะสาดส่องเพื่อขับไล่ความมืด หนทางจะเปิดออกเพื่อชี้นำเหล่าคนชั่ว พวกเรา ตัวแทน
แห่งจันทรา เมทิเออร่า แองเจิล ปรากฎกาย !"
"สโลแกนเห่ยชมัด ไอฮายไอเน ยิงมันเลย" เรย์เอ่ยสั่ง
"เซอร์"
"ปังๆๆๆๆ" กระสุนนับสิบถูกยิงออกไป
"มะ ไม่ได้ผล"
หนึ่งในผู้มาเยือนกระโดดเข้ารับกระสุนทั้งหมดไว้ก่อนจะกระโดดลงพื้นอย่างสวยงาม
"หญิงเหล็ก นิวเรด"
"หญิงเล็ก ยุ้ยบลู"
"หญิงใหญ่ ปางเยลโลว์"
"หญิงงาม ฟูกรีน"
"และ ตัวแทนแห่งจันทรา มิวไวท์"
"หึ แนะนำตัวได้ห่วยบรม เอานี่ไปกินซะ" นพพี้หยิบบาซูก้าขึ้นมาจากส้นรองเท้า
"ตูม!!!!!"
หลังควันจางลง ภาพที่เกิดขึ้นมีเพียงนิวเรดที่ใช้ฝ่ามือรับลูกระเบิดไว้โดยไม่มีแต่รอยไหม้ยืนตะ
หง่านอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา
"กะ เก่งเกินไปแล้ว..."
"ด้วยพลังแห่งซิลลา จงแปลงกายา ข้าขอ... พ่นไฟ!"
"ตูม !!!!"
โกดังปลิวหายไปด้วยแรงระเบิด เปลวไฟลุกท่วมแผดเผาทุกสิ่งให้เป็นจุล ไม่เหลือแม้แต่เศษผง
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" นพพี้ตั้งท่าวิ่งหนี
"ไม่ให้หนีได้หรอก ทุกคนรวมพลังเลย !" ไวท์ออกคำสั่ง
"ด้วยความสง่างาม"
"ด้วยความโหดเหี้ยม"
"ด้วยความรักเด็ก"
"ด้วยแคลอรี่ส่วนเกิน"
"ด้วย.. ชีทโอเมติก"
เมื่อคทาทั้ง5ประสานกันแสงเรืองรองก็สาดส่องขับไล่ความมืดไปจนสิ้น
"เมทิเออร่า ออโรร่า แองเจิล !!"
"หนะ หนอย" นพพี้ใช้พลังทั้งหมดต้านลำแสงสีขาวไว้
"บัสเตอร์ !!"
"อ๊าคคคคคคคคคค"
"ตูม!!!!"
ร่างของนพพี้สลายหายไปพร้อมๆกับที่แสงอรุณของวันใหม่เข้ามาถึง สาวน้อยทั้ง5ยืนตระหง่าน
อย่างผู้มีชัย ไม่ว่าที่ใหน ไม่ว่าเมื่อไหร่ ถ้ามีคนชั่วล่ะก็ เมทิเออร่า แองเจิล จะไม่ปล่อยไว้แน่นอน
"ถ้าอยากเจอพวกเราทำชั่วกันเยอะๆนะคะ"
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฝากไว้ก่อนที่เช้าวันใหม่จะมาถึง...
FIN
เนเธฃเธทเนเธญเธ: Five angie 
Mon Apr 16, 2007 8:27 pm
